سپهــــر احمـــدی
بهتره براتون از اون روزا بگم که یه شرق تا غرب تهرانو پیاده میرفتم تا برسم پیش استادم ، میگی چرا حالا پیاده ؟!
اون زمان خیلی سخت تر بود حمل و نقل نسبت به الان ، اونم با ساز توی تاکسی یا اتوبوس BRT !! مترو هم که هنوز خطوط اصلی بودن فقط که اونم عملا بلااستفاده بود!
وقتاییکه کارمون بیشتر طول میکشید و شب میشد هم که همون ماشینشم پیدا نمیشد برای برگشت و چه شب ها که تاصبح همونجا سازمونو بقل کردیم از سرما و منتظر شدیم صبح بشه بتونیم برگردیم …
از سختی های مسیر و رفت و آمد گفتم ، اما هیچوقت نگفتم گه ارزشش رو نداشت!برای من اونجا دروازه ای بود به دنیایی غیرقابل توصیف. استاد همایون بنان نه فقط ساز رو ، بلکه مارو با نگرشِ هنری توی زندگی آشنا کرد.
میتونم بگم بکلی روزگار من بعد از این اتفاقات شکل دیگه ای به خودش گرفت.
(وقتی ساز روی دوشتِ باید احساس مسئولیت کنی!)
آماری از فعالیت ها
تمام این روزهای سخت رو تجربه کردم و دیدم هم مسیرهام چجوری یکی یکی بخاطر این شرایط کم میارن، سالها تلاش کردم و حدود 4 ساله که دارم برای ساخت این پلتفرم بصورت مستقل تلاش میکنم تا هیچکس بخاطر این هفت خان ، پشت درهای این دنیای بینظیر نمونه. ما تا آخرین قطره از خونمون به هنرجوهای دیزآن و این مسیر متعهد هستیم.